ขอทานเด็กหน้าใสตาดำ ๆ (แต่ทักษะเหลือร้าย)

ขอทานเด็กหน้าใสตาดำ ๆ (แต่ทักษะเหลือร้าย)

                วันเดียวกันกับที่ออกไปหาหนังสือ ขากลับเจอขอทานเด็กน้อยตาดำ ๆ เดินตามขอเงินซื้อข้าว เราก็ใช้หลักนิ่งไม่สนใจและไม่มีนโยบายให้เงินขอทานในที่ที่อาจจะมีพวกของคุณขอทานอื่น ๆ อยู่ เพราะจะกรูกันมาโดยมิได้นัดหมายและจะเรียกร้องสิทธิความเสมอภาคเท่าเทียม โดยยึดหลักว่า “มีคนได้แล้ว ตรูก็ต้องได้ด้วย” และถ้าได้น้อยกว่าก็ไม่ยอม ให้ไปแบ่งกันเองก็ไม่ได้เพราะ ไอ้คนที่รับไปไม่มีทางแบ่งครับ  และในที่สุดคนที่ลำบากคือเราเอง เพราะฉะนั้นการไม่ให้ดีที่สุด หรือถ้าทนจิตเมตตากรุณาในตัวไม่ไหวจริง ๆ ก็ให้ออกไปที่ลับตาสักหน่อย หรือที่ ๆ เรารู้ว่า หากเกิดการ “กรู” จะหลบเข้าไปที่ไหนได้อย่างปลอดภัย
                ต่อครับ ... คุณน้องแกก็เดินตามตื้อไปเรื่อย สุดท้ายเลยคิดว่าจะให้เงินไปซื้อข้าวทานซะ คุณน้องแกก็พยายามชวนเชื่อมาก บอกให้เราไปดูราคาข้าวเองเลย เราก็ เออเอา จะสักเท่าไหร่กัน อาหารข้างถนนที่นี้ มื้อหนึ่งผู้ใหญ่ทานอิ่มไม่น่าเกิน 50 รูปี (30 บาท) ก็เดินไปเรื่อย (แต่ผมไม่ออกนอกเส้นทางของผมนะ) ตอนแรกน้องเธอจะให้เลี้ยวไปอีกทาง เราก็ไม่ไป เธอเลยบอก “ok ok ทางนี้ก็มีร้าน (ทางที่เราจะไปอยู่แล้ว)”

                ไปถึง งง ครับ เอ่อ งง...สนิท คือ คุณน้องแกจะให้ซื้อข้าวสาร 5 กิโลฯ ให้แกเลยครับ ฮาๆๆ ราคา 550 รูปี มันเยอะไปไหมเนี่ยคุณน้อง เล่นทีเอาอิ่มทั้งครอบครัวไปหลายวันทีเดียว ผมก็แบบ “เอ่อ มีขนาดเล็กกว่านี้มั้ย” คุณคนขายก็แบบ “yes yes” แล้วหยิบนมผง 1 กระป๋องเล็ก ราคา 300 รูปี ส่งให้ ไอ้เราก็มึนอีก ไอ้นี่มันข้าวสารเหรอฟระ พูดกันรู้เรื่องไหมเนี่ย (เรื่องการสื่อสารมีปัญหาตลอดครับ ทำใจได้เลย อย่าคิดว่าเขาเข้าใจคุณจนกว่าจะเห็นหลักฐานกับตาครับ) คุณน้องขอทานก็ผสมโรงทันทีว่าเอานมผงก็ได้ต้องใช้ที่บ้าน เห่อ ๆๆ ไม่พอแค่นั้น คุณผู้หญิงไม่รู้มาจากไหนเดินมาผสมโรงแสดงความเอื้ออาทรต่อเพื่อนมนุษย์ชาวอินเดียทันที (เห็นมั้ยคนเขามีน้ำใจครับ ช่วยกันทำมาหากินมาก ๆ แม้จะอยู่คนละวงการ) โดยบอกประมาณว่า “ซื้อเลย น้องเขาต้องกิน ช่วยคนยากจน” แต่ผมก็ไม่เอาหรอกครับ มันเกินไปหน่อย แต่ที่ขำคือ พอคุณผู้หญิงแกพูดส่งเสริมจบ แกก็ถามต่อทันทีเลยว่า “เอาผ้าพันคอพาร์ชมีนาไหม?” ฮาๆๆๆ เลยรู้ว่าแกทำมาหากินอะไร

                สรุป ผมเดินหนีครับ อ่ะ ๆ ยังไม่จบเพราะคุณน้องขอทานยังเดินตามมาและเริ่มแสดงความเหลืออด โดยการบอกว่า “ok give me money” (ประมาณว่า ไม่ซื้อให้ก็เอาเงินมาซิฟระ เดินตามมาไกลแล้วนะ) ผมก็เลยแหย่ไปว่าจะเอาเท่าไหร่  รู้ไหมครับแกเรียกเท่าไหร่ “100” เอ่อ ตกลงขอ หรือไถฟระเนี่ย ก็เลยไม่ให้ คุณน้องสู้ราคาทันที “20” แล้วก็ “10” เลยควักให้ไป  

\_(~o~)_/